Over Annies
Wie is Annie
De wereld lag aan haar voeten voor de in 2007 23 jaar jonge Annemarie Nodelijk. Lág aan haar voeten. Tijdens de lente van dat jaar gaat haar leven nog van een leien dakje. In het kader van haar hbo-opleiding modevormgeving aan de Mode-Academie in Rotterdam loopt Annemarie stage in New York bij de bekende modeontwerper Daryl van Wouw. Annemarie assisteert hem bij zijn modeshows. En weet zich prima te profileren.
Donkere wolken
In de herfst van datzelfde jaar pakken donkere wolken zich samen boven haar tot dan toe zo zonnige bestaan. Er wordt bij Annemarie een goedaardige hersentumor zo groot als een ei geconstateerd. Het gezwel drukt op haar oogzenuw. Ze wordt meteen in het ziekenhuis opgenomen. Er volgen operaties. Die operaties slagen, maar doordat wondvocht te lang op haar oogzenuw blijft drukken, verliest ze een groot deel van haar gezichtsvermogen. Na een lange ziekenhuisopname moet ze haar leven visueel gehandicapt vervolgen. Diagnose: rechter oog blind en linker oog kokervisie.
Tegenoffensief
Annemarie, terugblikkend op die inktzwarte periode in haar nog jonge leven: “Ja, dan staat je leven compleet op zijn kop. Want níets is meer vanzelfsprekend. Zelfs gewoon naar de hoek van de straat lopen, is al een brug te ver. Van de ene op de andere dag is je zelfvertrouwen helemaal weg. En word je een onzeker vogeltje.” Wilskrachtig als ze is, zet Annemarie meteen een tegenoffensief in. Ze doorloopt een intensief revalidatietraject bij het Koninklijke Visio Het Loo Erf in Apeldoorn. En het lukt haar zelfs om tijdens deze revalidatie haar eindcollectie voor de Mode-Academie af te maken. Met een spetterende modeshow in Grand Café Engels zet ze de kroon op deze opleiding.
Revalidatie
“Ik ben in eerste instantie begonnen met AnnieStijl om te onderzoeken tot in hoeverre mensen mijn ontwerpen mooi vinden en ook of ze een Annie willen dragen. Tijdens mijn revalidatie in 2008 heb ik AnnieStijl opgezet. AnnieStijl is bijzonder door mijn levensverhaal en doordat het allemaal unieke, handmade items zijn met een funky, eigenzinnige look, waardoor jij je kunt onderscheiden van de rest. De tassen kun je zowel binnenste buiten als buitenste binnen gebruiken. Beide kanten zijn even mooi. Ik word er gelukkig van als mensen met mijn tas lopen en er trots op zijn dat ze een AnnieStijl dragen. En dit niet alleen om de tas, maar ook om het verhaal achter de tas”.
Annie's interview
Annemarie beantwoord persoonlijke vragen gesteld door journalist Ton Broekhuisen van het gratis dagblad Metro
Ja, dat is en blijft hetzelfde. Ik zal het daar de rest van mijn leven mee moeten doen.
Ik zie bijvoorbeeld geen dieptes. Trappen naar beneden zijn daardoor heel lastig. Op straat zie ik zowel van links als van rechts niets aankomen. Met voorwerpen die ver van me af staan, heb ik minder moeite dan met voorwerpen die dichtbij me zijn. Daar kijk ik namelijk grotendeels overheen. Ik heb eigenlijk een heel grote dode hoek. Ook naar beneden kijken, lukt slecht. Dus bijvoorbeeld stoepranden zijn lastig.
Ik heb een rood-witte stok. En op mijn computer is een programma geïnstalleerd dat alles uitspreekt en voorleest. Ik zou met mijn linker oog nog wel wat kunnen lezen maar doordat dat me heel veel energie kost, houd ik het maar kort vol.
Absoluut. De mensen zijn erg hulpvaardig. Echt iedereen toont respect. Er wordt voor me opgestaan in de tram. En ik word geholpen bij het in- en uitstappen. Als ik even om me heen sta te kijken, komen mensen me al vragen of ze iets voor me kunnen betekenen. Heel lief, ja.
Zo’n stok verschaft je inderdaad de nodige privileges. Maar wees jij nu maar vooral blij dat je daar geen aanspraken op hoeft te maken. Gekkie.
De meeste modestudenten kunnen aan de slag bij hun stagebedrijf. Voor mij viel die mogelijkheid af. Ook mijn bijverdiensten als barmedewerkster en schoonmaakster vielen weg. Ik heb nu een Wajong-uitkering. Op dinsdagen geef ik naailessen in een activiteitencentrum.
Toch wel dat ik mijn eigen ontwerpen op de markt kan brengen. Vervaardigd door anderen, maar onder mijn regie. Ik loop ook met plannen voor een webshop waarin ik mijn eigen kledinglijn aan kan bieden. Moeilijkheid is wel dat ik niet in staat ben om massaproductie te leveren. In mijn geval moet het om unieke exemplaren gaan.
Heel veel dingen zijn niet overzichtelijk. Zelfs een geleidepad wordt niet altijd vrij gehouden. Dan staan ‘goedzienden’ er op hun gemak een praatje op te houden. Een mevrouw dacht zelfs dat het geleidepad er is om makkelijker met naaldhakken te kunnen lopen! Belangrijk is dat er begrip wordt gekweekt voor waar slechtzienden mee te maken hebben. Mensen zouden ook moeten beseffen dat er graduaties in slechtziendheid zijn. Ik kan bijvoorbeeld wel sms’en. Maar merk dat dit wrevel oproept omdat ik tóch met een stok loop. Maar het één heeft niets met het ander te maken. Iemand met een stok is niet per se volledig blind. En hulpbehoevend. Er moet dus meer gecommuniceerd worden. Als mensen twijfelen, laat ze het dan even vragen!
De centrale boodschap van deze campagne is dat blinden en slechtzienden gewoon onderdeel uitmaken van de maatschappij. Ondanks het feit dat we niet of minder zien. En dat we niet allemaal (volledig) mee kunnen doen aan het arbeidsproces. We kunnen zoveel WEL. We horen er dus gewoon én volwaardig bij.